در این نوع خازن های بدون پلاریته، از دی الکتریک هایی با ورقه های نازک پلاستیکی استفاده می شود. ورقه های پلاستیکی به همراه ورقه هایی نازک از جنس آلومینیم به صورت لوله و درون قاب پلاستیکی بسته بندی می شوند. امروزه این خازن ها به دلیل مشخصات خوب و حساسیت پایین نسبت به دما (تحمل دماهای بالا تا 125 درجه سانتی گراد) در مدارات زیادی کاربرد دارند. پلی استایرن (POLYSTYRENE) از جمله مواد رایج است که به عنوان دی الکتریک در این خازن ها به کار می رود. از این رو به این خازن ها “پلی استر” نیز گفته می شود.
با توجه به قدرت دی الکتریک به کار رفته در ساختار این خازن ها، امکان ساخت خازن هایی با ولتاژ های بالا و در عین حال ابعاد کوچک تر فراهم شده است.
پارامتر ESR (مقاومت سری معادل) این خازن ها پایین است. همچنین برای مداراتی با زمان صعود Rise Time سریع مناسب می باشند. تلورانس اکثر خازن های پلی استر در حد پایین و عموما قابل قبول می باشد (بین 5 تا 10 درصد).
نحوه خواندن ظرفیت خازن: در خازن های عدسی و پلی استر معمولاً عدد 1، 2 یا 3 رقمی بر روی بدنه آنها درج شده است که مقدار ظرفیت این نوع خازن را مشخص می کنند و نحوه تشخیص ظرفیت بدین صورت است: اگر عدد 1 یا 2 رقمی بر روی بدنه این خازن ها درج شده بود همان عدد مقدار ظرفیت خازن بر حسب pF (پیکو فاراد) ، و اگر عدد 3 رقمی بر روی بدنه آنها نوشته شده بود، (مثلاً 223) دو رقم سمت چپ را می نویسیم (یعنی 22) و به جای شماره رقم سمت راست صفر می گذاریم (یعنی 22000) و این عدد بیانگر مقدار خازن بر حسب pF است.
همچنین حداکثر ولتاژ قابل تحمل خازن نیز بصورت عدد بر روی خازن درج شده است.
